In de Zeeuwse avondzon smeult de barbecue nog na. De overwegend witte tuinstoelen staan in een grote kring, wat me doet denken aan verjaardagen waar ik liever niet kom. Maar vandaag is het anders. Gezelligheid viert hoogtij en de kring komt goed van pas. Het is namelijk tijd voor actie. Het is tijd voor ‘Who’s the man?’.

Vriendin M. gaat in het midden staan en neemt haar rol als juf ook dit weekend uiterst serieus. Tien paar ogen zijn voor even op haar gericht, maar ze weet de spanningsboog niet lang genoeg vast te houden. Aandacht verslapt en de rumoer zwelt aan. Juf M. geeft echter niet op en staat zwijgend met één hand in de lucht de aandacht terug te eisen, zodat de speluitleg ver kan gaan.

Voor wie het niet kent: verschillende teams strijden tegen elkaar om zoveel mogelijk papiertjes met namen van bekende mensen te verzamelen. Iedereen uit de groep heeft drie namen mogen opschrijven en alle papiertjes met namen worden bij elkaar gevoegd. Als je aan de beurt bent, trek je een naam uit – in ons geval – de hoge hoed en moet je jouw team zoveel mogelijk namen laten raden. Dit doe je bijvoorbeeld door het uitbeelden van de persoon of het noemen van één woord. En dat alles binnen één minuut.

Het spel begint, op wat geschreeuw van een aantal geboren fanatiekelingen na, vrij rustig. Maar al snel zijn er elf valsspelers ontstaan die geen middel schuwen om hun team de overwinning te bezorgen. De meest sluwe tactieken worden uit de kast gehaald en de mensen waarvan je het nog het minst verwacht, doen net zo hard mee.

Van codetekens bedenken waardoor je team direct weet dat je Jip (van Janneke) staat uit te beelden en het stiekem laten meelezen als je de namen opschrijft. Tot het snel influisteren van Jort Kelder als je langs een teamlid loopt, het alom bekende sjoemelen met de puntentelling én het heel overtuigend roepen dat het andere team een fout maakt (“Autorijden is niet maar één woord, dat zijn er twee!”).

Het Zeeuwse zomerhuisjespark verandert in een luidruchtig geheel met een fantastisch winnend team. Die van mij natuurlijk. Maar wat tot op de dag van vandaag niemand weet, is dat dit onschuldig ogende meisje haar team als oppervalsspeelster de overwinning heeft bezorgd.

Een echt goede valsspeler doet dit namelijk ongemerkt…, maar krijg ook wel eens last van een schuldgevoel. Dus bij deze: sorry Dennis! 😉