Op tijd de laptop dichtklappen CHECK, een budgetvlucht zonder vertraging CHECK, binnen no-time een iets minder budget (*kuch*) huurauto mee CHECK, hallo Sardinië! De heerlijke warme lucht stroomt langs ons gezicht als we naar de auto lopen. Eindelijk zomer. Nu alleen nog een smooth trip van Olbia naar Dorgali, maar de vakantie is van start. Of toch nog niet helemaal? Lees verder
Goed nieuws! Dit net iets te fanatieke type die echt niet zonder sport kan, is alweer stiekem twee maanden aan het trainen. Lang heb ik het niet te hard van de daken willen schreeuwen, bang dat ik weer een enorm terugval zou krijgen. Maar afgezien van een conditie die niets meer voorstelt, de extra kilo’s die ik ongewild mee sleur en af en toe die verdomde pijntjes, gaat het eigenlijk hartstikke de goede kant op. Psychisch gezien ben ik in ieder geval weer terug en een stuk vrolijker dan een half jaar geleden. #WINNING Lees verder
Begin dit jaar begon ik aan een nieuw avontuur. Na bijna vijf jaar bij mijn vorige werkgever, was de koek op. Liters koffie tikte ik weg in al die koffiedates met bekende en nog onbekende mensen, op zoek naar die ene baan waar ik huppelend voor mijn bed uit zou komen. Maar zo makkelijk was het niet. Ik was enorm kritisch op alle banen en trok mezelf meer dan eens halverwege een sollicitatie terug, omdat ik altijd wel een reden vond waarom het niet bij me zou passen. Lees verder
Onder een dak van groene druiventrossen, zit een man met glinsterend grijs haar aan een hoge houten tafel verdiept in zijn boek. Naast hem een aangebroken fles wijn en een halfvol glas. Alsof hij zo uit een Zwitserleven-reclame is gestapt. Als hij ons opmerkt, veert hij direct op. Hij verwacht ons al.’Waar is jullie caravan?’ vraagt hij in het Duits. We kijken elkaar aan: niet weer he?
Had me een jaar geleden verteld dat ik dit jaar weer eens ouderwetsch zou kamperen en ik had theatraal een wenkbrauw opgetrokken. Niet dat ik kamperen niet leuk vind, maar afgezien van Lowlands en Pinkpop, heb ik sinds mijn tienerjaren niet meer in een tent geslapen. Daarnaast vind ik backpacken het leukste wat er is. Maar met een blinkende (*kucht*) bolide voor de deur en een succesvolle cursus ‘creatief met vakantiedagen’, is kamperen opeens zo’n slecht idee niet. Lees verder
Liefde R. en ondergetekende beginnen letterlijk en figuurlijk een wandelend cliché te worden. Lekker ontspannen op een zonnige zondagochtend de rust opzoeken en slenteren van het nog slapende Edinburgh naar het nog rustigere havenstadje Leith. De gastheren van ons Bed & Breakfast konden het er maar niet over eens worden of onze dagbesteding een goed idee was of niet, want er is niet veel meer te doen in Leith dan brunchen in een van de leuke koffietentjes. Dat was nou juist waar we zin in hadden en bovendien zouden ze enorm ongelijk krijgen.
…of hoe heet de Mona van nu? Janine? Sylvia? Wanda? Hoe dan ook, ik schrijf je, omdat het het soms goed is om iets persoonlijks te delen. Niet dat ik nooit wat persoonlijks schrijf, maar ik moet eerlijk bekennen dat ik lang niet alles wat ik schrijf ook online zet. Iets waar ik eigenlijk steeds vaker mee worstel. Lees verder
Als we de feestlocatie naderen, zie ik vanuit de verte de gekleurde discolichten al op de stoep schijnen. De grote ramen die ons van buiten inzicht geven in het schouwspel dat zich binnen voltrekt, laten niets te raden over. Terwijl wij onze fietsen wegzetten, denk ik aan wat ik net zag: een vrijwel lege sportkantine waar hardwerkende vrijwilligers toch wat van hebben geprobeerd te maken. Daar sta je dan voor de deur met je goede gedrag, uitgedost voor het onvervalste Foute Feest. Lees verder
In een ideaal leven zou ik gracieus door het leven gaan. Flanerend zou ik door de straten wandelen en zelfs hardlopend zou men versteld staan van mijn soepel- en vrouwelijkheid. In een ideaal leven dus. Niet mijn leven. Ik ben ronduit onhandig; ongecontroleerd en een ongelooflijke KLUNS. Jawel, in hoofdletters. En dat hardlopen van mij? Dat ziet er eerder uit alsof er een neushoorn met rood aangelopen gezicht door de straten beukt. The story of my life.
De vrede is voorbij in huize Li. Ik heb de oorlog verklaard en ben ten strijde getrokken. Het getrippel in mijn plafond heeft plaatsgemaakt voor luidruchtig gerommel in huis. Het was immers een kwestie van tijd voor hij zich een weg naar binnen had geknaagd. Zo stond ik van de week oog in oog met de bastard die mijn nachtrust verstoort. De muis. Ik wilde hem net hartig toespreken (‘Jij. Ik. Naar buiten. NU!’) toen hij die kleine pootjes onder zijn lijf vandaan rende om zich voorlopig niet meer te laten zien. Lees verder
Als ik iets vreselijk vind, is het wel gemiddeld zijn. Laat mij en mijn perfectionisme maar lekker ergens in uitblinken en groots de awesomeness vieren. Sterker nog, ik faal nog liever keihard zodat ik kans op herhaling minimaliseer, dan dat ik onopvallend het middenveld bespeel. Lees verder
‘Met 112, wilt u de politie, brandweer of ambulance?’
Voor me zit vriendin M. met een bleek gezicht op de grond in de verte te staren. Haar mondhoeken hangen wat naar beneden. Een bloedplasje met stukjes kroon ontsiert de stoep. ‘Mevrouw… politie, brandweer of ambulance.’ Ik reageer wat trager dan normaal. Dat zal wel wat te maken hebben met het tijdstip en de gezellige borrel die we net hebben verlaten. Focus Li.
Het is ruim drie jaar geleden dat ik besloot om de stoute schoenen aan te trekken. Mijn woorden en zinnen, die ik altijd lekker veilig voor mezelf hield, kregen een eigen plek; een openbare plek in de vorm van een blog. Opeens stond hij online met de bedoeling verhalen te delen. Dat is wat ik deed en nog steeds doe, al moet ik toegeven dat er tijdens waren dat ik vaker op de publish button klikte. Soms is het een gebrek aan tijd, soms schrijf ik dingen die ik gewoon lekker voor mezelf hou (ja.. die zou je maar wat graag willen lezen hè?), soms vind ik het gewoon niet goed genoeg en vaker dan me lief is, heb ik een writers block. Ja, ook ik heb daar last van. Lees verder
Nu de batterijen van mijn headphones het hebben opgegeven, zit er niets anders op dan muziekloos naar het pittoreske Amsterdam Noord te varen met de haren in de wind. Waar is het Duracell-konijn als je hem nodig hebt? Meh. Ik tune in op het gesprek naast me. Ik zit nu eenmaal in luistermodus. Een snelle scan: twee mannelijke studenten, mogelijk corps, max 23 jaar met waarschijnlijk veel praatjes om de onzekerheid te maskeren. Mijn aandacht trekken ze al snel, aangezien ze het over vrouwen hebben. Dat levert misschien wel mooie datingverhalen op of een nieuw inzicht in het mannelijk brein waar ik als vrouw uiteraard niets van begrijp. Lees verder
In het kleine bakkertje strijken we neer voor een ontbijtje. Collega V. en ik zijn er bijna klaar voor; de presentatie waar we dagen, weekenden en avonden aan hebben gewerkt. De laptops worden er weer bij gepakt om nog een laatste keer ons verhaal door te nemen voor we richting de klant gaan. Wakker en direct weer in werkmodus. ‘Hebben jullie iets belangrijks ofzo?’, klinkt het opeens naast ons. Lees verder
